FOTO: SHUTTERSTOCK / SERGIY PALAMARCHUK
ALLE DORHOUT
H
KYIV
OEKRAÏNE
Hamed Salaheldin Kenawy – Faculteit Science and Engineering
Wireless systems are like cats: they do exactly what they want, where they want,
and only when they feel like it.
STELLING
TEKST: LIEKE VAN DEN KROMMENACKER
gelezen over een grote aanval van Rusland op Oekraïne. Bijna 1800 kilometer verder stond haar vader zwarte bessen te plukken om jam van te maken. ‘Er gebeuren ook leuke dingen hier,’ zegt Dorhout vanuit zijn kantoor in de wijk Podil ten noorden van het centrum. Hij kijkt uit op de prachtige Pyrohoshcha kerk. ‘Veel mensen krijgen het nieuws over Oekraïne uitsluitend mee via nos.nl of nu.nl. Dat geeft toch een wat eenzijdig beeld.’
Begrijp ’m niet verkeerd; Dorhout, sinds een jaar Nederlands ambassadeur in Oekraïne, is de laatste om het leven in een land in oorlog te bagatelliseren. ‘De oorlog gaat hier 24/7 door. Ik praat soms met mensen die van de frontlinie komen of in Russische krijgsgevangenschap hebben gezeten, dat is erg aangrijpend. Laatst had ik een gesprek met iemand, ik gaf hem een hand en dacht: wat een rare hand krijg ik. Toen bleek dat twee van zijn vingers waren afgeknipt.’
Het is een bevreemdend contrast: Dorhout die vanuit zijn relatief veilige werkplek – Kyiv heeft een goed luchtafweersysteem - vertelt over de verwoestende gevolgen van de Russische agressie. Over kruisraketten die soms toch rakelings over zijn huis scheren. Over zijn ontmoetingen met ontheemde Oekraïners die vanuit de bezette gebieden naar opvangplekken in het Westen van het land zijn gevlucht. Over Oekraïense collega’s wier familie en vrienden geraakt zijn door de oorlog. ‘Dit ligt niet allemaal direct op mijn bord, maar ik kom wel dagelijks met de oorlog in aanraking. Desondanks heb ik het veel makkelijker dan deze mensen: als er niks uit de klauwen loopt of als er geen bezoek is, kan ik in het weekend nog lekker een wandeling maken.’
Dorhout studeerde Oosteuropese geschiedenis in Groningen, werkte bij de Nederlandse Vertegenwoordiging Nederland bij de Verenigde Naties in New York, was ceremoniemeester van Koning Willem-Alexander en directeur Inlichtingen bij de AIVD. In Kyiv geeft hij leiding aan een team van dertig Nederlandse en twintig Oekraïense collega’s. Ook houdt zijn team onze regering in Den Haag op de hoogte van zowel de humanitaire en politieke als de economische en militaire situatie in Oekraïne. Dan zijn er nog de ‘externe optredens’, zoals het bezoeken van ministeries of het ontvangen van hoog bezoek uit Nederland. Hij werkt steeds zes weken in Oekraïne en gaat dan twee weken terug naar Nederland, om bij te komen en vooral: bij te slapen. Want daar komt het in Kyiv vaak niet van.
‘Er bestaan hier twee parallelle werkelijkheden,’ verklaart hij. ‘De vreselijke werkelijkheid van de oorlog en de werkelijkheid van Kyiv als Oost-Europese stad waar de zon schijnt, mensen op het terras zitten en de winkels open zijn. Eigenlijk is het een soort Januskop die vaak omdraait. Overdag valt het meestal mee met de aanvallen. Die vinden vooral ’s nachts plaats.’ Dus verhuisde Dorhout zijn bed naar de schuilkelder onder zijn huis. ‘Dan hoef ik niet de hele tijd op en neer als het luchtalarm weer eens afgaat.’
Hoe hij naar de toekomst van Oekraïne kijkt? Dorhout: ‘Ik geloof er heilig in dat Oekraïne zo sterk mogelijk maken de enige manier is om tot een oplossing te komen. Daar dragen wij als Nederland aan bij door op alle mogelijke manieren steun te geven. Maar zolang Rusland zijn doelstellingen niet verandert of bijstelt, is de kans op duurzame vrede klein, vrees ik.’
et was op een zondagochtend dat de dochter van Alle Dorhout (1966) vanuit haar studentenstad Amsterdam naar Kyiv belde. Huilend. Ze had online
FOTO: SHUTTERSTOCK / SERGIY PALAMARCHUK
ALLE DORHOUT
Hamed Salaheldin Kenawy – Faculteit Science and Engineering
Wireless systems are like cats: they do exactly what they want, where they want, and only when they feel like it.
STELLING
H
Amsterdam naar Kyiv belde. Huilend. Ze had online gelezen over een grote aanval van Rusland op Oekraïne. Bijna 1800 kilometer verder stond haar vader zwarte bessen te plukken om jam van te maken. ‘Er gebeuren ook leuke dingen hier,’ zegt Dorhout vanuit zijn kantoor in de wijk Podil ten noorden van het centrum. Hij kijkt uit op de prachtige Pyrohoshcha kerk. ‘Veel mensen krijgen het nieuws over Oekraïne uitsluitend mee via nos.nl of nu.nl. Dat geeft toch een wat eenzijdig beeld.’
Begrijp ’m niet verkeerd; Dorhout, sinds een jaar Nederlands ambassadeur in Oekraïne, is de laatste om het leven in een land in oorlog te bagatelliseren. ‘De oorlog gaat hier 24/7 door. Ik praat soms met mensen die van de frontlinie komen of in Russische krijgsgevangenschap hebben gezeten, dat is erg aangrijpend. Laatst had ik een gesprek met iemand, ik gaf hem een hand en dacht: wat een rare hand krijg ik. Toen bleek dat twee van zijn vingers waren afgeknipt.’
Het is een bevreemdend contrast: Dorhout die vanuit zijn relatief veilige werkplek – Kyiv heeft een goed luchtafweersysteem - vertelt over de verwoestende gevolgen van de Russische agressie. Over kruisraketten die soms toch rakelings over zijn huis scheren. Over zijn ontmoetingen met ontheemde Oekraïners die vanuit de bezette gebieden naar opvangplekken in het Westen van het land zijn gevlucht. Over Oekraïense collega’s wier familie en vrienden geraakt zijn door de oorlog. ‘Dit ligt niet allemaal direct op mijn bord, maar ik kom wel dagelijks met de oorlog in aanraking. Desondanks heb ik het veel makkelijker dan deze mensen: als er niks uit de klauwen loopt of als er geen bezoek is, kan ik in het weekend nog lekker een wandeling maken.’
Dorhout studeerde Oosteuropese geschiedenis in Groningen, werkte bij de Nederlandse Vertegenwoordiging Nederland bij de Verenigde Naties in New York, was ceremoniemeester van Koning Willem-Alexander en directeur Inlichtingen bij de AIVD. In Kyiv geeft hij leiding aan een team van dertig Nederlandse en twintig Oekraïense collega’s. Ook houdt zijn team onze regering in Den Haag op de hoogte van zowel de humanitaire en politieke als de economische en militaire situatie in Oekraïne. Dan zijn er nog de ‘externe optredens’, zoals het bezoeken van ministeries of het ontvangen van hoog bezoek uit Nederland. Hij werkt steeds zes weken in Oekraïne en gaat dan twee weken terug naar Nederland, om bij te komen en vooral: bij te slapen. Want daar komt het in Kyiv vaak niet van.
‘Er bestaan hier twee parallelle werkelijkheden,’ verklaart hij. ‘De vreselijke werkelijkheid van de oorlog en de werkelijkheid van Kyiv als Oost-Europese stad waar de zon schijnt, mensen op het terras zitten en de winkels open zijn. Eigenlijk is het een soort Januskop die vaak omdraait. Overdag valt het meestal mee met de aanvallen. Die vinden vooral ’s nachts plaats.’ Dus verhuisde Dorhout zijn bed naar de schuilkelder onder zijn huis. ‘Dan hoef ik niet de hele tijd op en neer als het luchtalarm weer eens afgaat.’
Hoe hij naar de toekomst van Oekraïne kijkt? Dorhout: ‘Ik geloof er heilig in dat Oekraïne zo sterk mogelijk maken de enige manier is om tot een oplossing te komen. Daar dragen wij als Nederland aan bij door op alle mogelijke manieren steun te geven. Maar zolang Rusland zijn doelstellingen niet verandert of bijstelt, is de kans op duurzame vrede klein, vrees ik.’
et was op een zondagochtend dat de dochter van Alle Dorhout (1966) vanuit haar studentenstad
OEKRAÏNE
TEKST: LIEKE VAN DEN KROMMENACKER
KYIV
