Groningen. Universiteit.
Maar ook talloze straten, huizen, bruggen, pleinen waar herinneringen liggen. Bekende oud-RUG-studenten vertellen over hun speciale plek.

‘Ik koos voor Groningen als studiestad omdat het er overzichtelijk is. En bij psychologie hadden ze al ervaring met een student die erg slechtziend was, had ik gehoord. Ik heb maculadegeneratie.

Ik verheugde mij erop om op mezelf te gaan wonen. Mijn ouders hadden een huis voor mij gekocht naast Café Lambik aan de Grote Kruisstraat. Mijn vader stapte met mij het café binnen en vroeg aan de toenmalige kroegbaas, Eddy Weening: “Kun je een beetje op mijn dochter letten?”

Ik heb een bruisende studententijd gehad. Gefeest als elke andere student, genoten van wandelen door de stad en hardlopen in het Noorderplantsoen, heel goede herinneringen aan Vindicat. Maar Groningen is voor mij toch ook verweven met de ontdekking hoe slecht mijn zicht eigenlijk aan het worden was. Er gebeurden dingen waar ik van schrok. Ik weet nog dat ik op de Grote Markt stond en de weg kwijt was. Overzichtelijke stad of niet, ik snapte niet hoe ik weer thuis moest komen. Zoveel wegen die op die Grote Markt uitkomen!

Ik had nog geen stok en fietste nog, met mijn hondje Guus in mijn fietstas, dan voelde ik me niet zo alleen. In de Kijk in ’t Jatstraat reed ik tegen een auto aan die vlak voor mij stopte zonder dat ik dat in de gaten had. Groningen is de laatste stad waar ik gefietst heb.

Het was geen geheim dat ik niet goed zag. Maar tot ik een stok ging gebruiken zag je het niet echt aan mij. Pas als je met me praatte merkte je dat ik je niet aankeek. Mensen dachten vaak dat ik dronken was.

Tot het eind van mijn bachelor kon ik me met allerlei trucs nog redden. Maar toen verhuisde ik naar Amsterdam. Ik ging er samenwonen. Alle spullen lagen ineens op een andere plek en de stad is zó groot, zó druk. Tussen mijn bachelor en mijn master ben ik er een half jaar tussenuit geweest voor revalidatie. Op Visio Het Loo Erf  in Apeldoorn heb ik beter leren omgaan met mijn handicap. Dat was intens, maar ook belangrijk. Het ging gewoon niet meer, ik had geen keuze.’

TEKST: ELLIS ELLENBROEK / FOTO: HENK VEENSTRA