FOTO: LUCAS KEMPER

TEKST ELLIS ELLENBROEK

Geert Pruiksma (53),
directeur Museum Nienoord in Leek,
expert buitenkunst van het KRO-NCRV-
programma BinnensteBuiten,
vaste studiogast/tafelheer RTV Noord;
studeerde van 1987 tot 1995
kunstgeschiedenis aan de RUG;

Speciale plek
hoek Folkingestraat/Nieuwstad

Groningen. Universiteit.
Maar ook talloze straten, huizen, bruggen,
pleinen waar herinneringen liggen.
Bekende oud-RUG-studenten vertellen over
hun speciale plek.

‘Met zeventien man woonden we in het voormalige Rabbinaatshuis, waar ooit de opperrabijnen vergaderden. Tussen de synagoge en de hoeren in. Vesting Hourtange. Eerst zat ik beneden aan de straatkant, later kwam er boven een kamer van zesenhalve meter hoog vrij met een geweldig uitzicht.

Overal waren de gordijnen dicht, toen ik er voor het eerst kwam. Lekker rustig straatje, dacht ik. Ik was zo bleu als wat. Mijn ouders uit Friesland kwamen ’s avonds even kijken. Zij spraken de legendarische woorden: “Nou, je zit er wel middenin.” Ineens begreep ik waarom de vier voor mij op de wachtlijst bedankt hadden.

Wat begon met in de zon zitten met een kopje koffie, mondde uit in maandelijkse koffieochtenden en straatdiners. Studenten, de raamhoeren en de ondernemers deden allemaal mee. De dames namen ons in vertrouwen. We hoorden wie van wie een föhn gestolen had, of zo. En als wij ook een keer wilden, dan mochten we gratis!

Met de politie stonden we niet echt op goede voet. We waren niet zo tevreden over hun actiebereidheid als er weer eens wat gebeurde in de straat.

Op een avond zaten we met een hele meute buiten. Pakken druivensap op tafel, gevuld met witte wijn. Stopte er een politieauto voor onze neus. We kregen te horen dat we de openbare ruimte in beslag namen en dat we het verbod om alcohol op straat te schenken tartten. Er kwam een hele preek achteraan. Ik zei: “Ik herinner me niet dat ik hier een gastcollege had besteld.” De politieman zou over een uurtje weer komen en als we er dan nog zouden zitten, werden we allemaal op de bon geslingerd. Ik zei: “Heel graag, zien we mekaar over een uur.”

Toen ze wegreden realiseerde ik me dat ik ongelooflijk had lopen bluffen en dat het weleens fout zou kunnen aflopen.

Een uur later zagen we inderdaad opnieuw een politiewagen. Langzaam kwam hij naderbij. Ik dacht: Ik met mijn grote bek, nu heb ik een probleem. Maar het raampje ging open en het waren twee andere agenten. Ze zeiden: Nou jongens, gefeliciteerd, jullie hebben het mooiste terras van de hele stad. Veel plezier verder.’